बसस्टॉप

बसस्टॉप

बसस्टॉप हा बसने प्रवास करणाऱ्यांच्या आयुष्यात अनेक अनुभव आणत असतो.

मी मागे पुण्याहून येताना शिवाजीनगर बस स्टॅन्डला थांबलो होतो. एक प्रेमी युगल बसलेलं, ना कुठं जायचं होतं, ना कुठून ते आले होते..फक्त एकमेकांत रमायचे होते म्हणून बसलेले... साईडला मोबाईल चार्जिंग लावून बसला की दोन गोष्टी आपोआप घडतात, बसायला कोपरा मिळतो आणि वेळही..

असाच एक अनुभव मला, नाशिकच्या एक बस स्टॉपने दिला होता. तेव्हा कागदावर झरझर काळे निळे शब्द उतरवणारे माझे हात, अँगल सेट करायला, अन तोंडातून ऍक्शन असे उच्चार बाहेर पडले. मी बाळबोध मुलासारखा एक लघुपट बनवलेला, डिसेप्शन ....

कधी कधी काही बसस्टॉप न मला सुन्न करुन गेले आहेत. एकदा मी कॅमेरा हातात घेऊन, एका बसस्टॉप वर गेलेलो, माझ्या सहकारी रिपोर्टरने प्रश्न विचारलेला, की मुली तू या बसस्टॉप वर उभी आहेस, काय वाटतं तुला इथं उभं राहून.. हो, पत्रकाराने समोरच्यातील सर्जनशीलतेला थोडी तरी चालना द्यायला हवी असं नेहमीच वाटत आले आहे. अशा आकस्मिक अन नेहमीच्या पठडीच्यापेक्षा वेगळ्या प्रश्नाने, तिचे डोळे भरून आले, अन तिने जे सांगितलं ते अचंबित करणारे होते..

मला आजही आठवतं, खेडोपाडी असे अनेक बसस्टॉप असतात, जिथे तासंतास फक्त बसची वाट बघत बसावे लागते, कचकूच आवाज करत ती येते, तोपर्यंत धुळीचेच दळणवळण घडत असते...

आयुष्यात सगळ्यात जास्त रोमांचकारी अनुभव दिले, ते मला कॉलेजरोडच्या बसस्टॉपने, अनोळखी चेहरे खूप दिसायचे, किती किती त्यांच्या गप्पा असायच्या, मग शॅम्पू टिकली पासून ते कॉलेजातील लेक्चर्सपर्यंत बरेच जण बऱ्याच गप्पा मारत असत.

मला आठवतं, मी कधी उगाच फिरायला निघालेलो असलो, की ती ही यायची..आपसूक तिच्या आवडत्या रंगाचा ड्रेस घालून, अन मला नव्याने तो रंग समजायचा, मी तो रंग अंगावर चढवून घ्यायचो...ती म्हणजे माझीच सर्जनशीलता, माझ्या कितीतरी कविता या बसस्टॉप बसूनच पूर्ण केल्या आहेत.....

एकदा तर चक्क ठरवलं होतं, घराच्या बसस्टॉपपासून कॉलेजच्या बसस्टॉप पर्यंत पायीच जायचं, तर अख्खी एक कथा लिहून पूर्ण झालेली... ज्यात ती तिच्या आईसोबत रस्ता क्रॉस करत असतो तर तिचा तो मात्र, त्याच्या मोबाईलमध्ये गढून रस्त्याने चाललेला, पण तिला अन तिच्या आईला एक कार धडक मारुन निघून जाते, तेव्हा कारच्या मोठ्या आवाजाने तो भानावर येतो, अन पुढे मात्र काहीच घडत नाही, म्हणजे ती तो एकमेकांना भेटतात वगैरे वगैरे, कारण वास्तवात असं काही घडत नसते... एक बस स्टॉप मात्र मला, फार विदारक अनुभव देऊन गेला आहे, तो न सांगितलेला ठीक आहे..

पण सगळ्यात आवडता किस्सा, म्हणजे आमच्या घरासमोरचा बसस्टॉप संध्याकाळी(ही) नाजूक कळ्या आणि फुलांनी बहरलेला असायचा, आणि मी दुरूनच त्यांचा अदमास घेत असायचो.

विशाल लोणारी