आमची स्वप्ने

राबायचं का ?

युवा चेतना, युवा प्रेरणा, युवा शक्ती. भारत देशाची ही युवा ताकद कशासाठी वापरत यायला हवी ? बरोबर, खरंच या तरुण, उफाळत्या, सळसळत्या रक्ताची ऊर्जा परत तरुणांकरीताच उपयोगी यायला हवी आहे. नित्य वागणुकीतून, वैयक्तिक तामझामातून आपली सार्वत्रिक अशी एखादी तरी गोष्ट घडू शकत नाही का ? नक्कीच घडू शकते. यार हो, राबायचं खऱ्या अर्थाने याचकरीता. जेणेकरून आपली पिढी आणि भविष्यातील आपला निसर्ग हा सुरक्षित, पोषणात्मक मूल्यवर्धित आयुष्य जगू शकेल. याचबरोबर आज आपली व आपली पूर्वजांची, गुरुजनांची, वडीलधार्यांची म्हणजेच मागची पिढीही आपण विसरून चालणार नाही. राबायचं ते वर्तमान, भूत आणि भविष्यासाठी.

एक कथा वाचली. थंडीने कुडकुडनाऱ्या एका म्हातारीने त्याच्या मुलाला शाल आणायला सांगितली, तर त्याने उर्मटपणे घरखर्च आणि तिच्या सुनेच्या कपड्यांवर खूप खर्च झाला आहे तर पुढच्या थंडीत शाल घेऊन देईल असे सुनावले. आपल्या मुलाला थंडी वाजू नये म्हणून वेळप्रसंगी स्वतः फाटक्या चादरी पांघरून, लेकराला गोधडीत लपेटलेले उबदार बालपण देणाऱ्या आईने त्याच रात्री जीव टाकला. अंत्यसंस्कारांच्यावेळीस त्या मुलाने नवी महागडी शाल आईस पांघरली. बोध हाच घ्या की वेळ निघून गेल्यानंतर हाती काहीच उरत नाही, आणि उशिरा सुचलेले शहाणपण माणूस परत मिळवून देत नाही. राबायचं ते आईवडिलांसाठी, त्यांच्या ऋणात कायमस्वरूपी राहण्यासाठी.

बस बाकी हुल्लडबाजी, चैनबाजी, इश्क़बाजी यांकरिता राबायचं नसतं मुळीच. आपल्या माणसांच्या सुखासाठी, त्यांचे दुःख मिटविण्यासाठी, हास्य, आनंद, समाधान देण्यासाठी. क्रौर्य नाही तर प्रेम, स्नेह वाढविण्यासाठी.