आमची स्वप्ने

जीवन

जीवन. आपल्या जीवनावर काय लिहावं. खरतर जितकं लिहाल, तितकं कमीच आहे. जीवन म्हटलं की आपण एका वेगळ्याच विश्वात मग्न होतो, विचारांच्या. त्या विचारांच्या रेघांचे अगदी सहज जाळे होवून बसते. गुरफटून जेव्हा आपण एकटच असतो, आपल्याकडे सांगण्यासारखं काहीही नसते. अशा वेळेस प्रारब्ध एक वेगळ वळण घेतं, कुणी नवीन आपल्याला भेटते; आपणच नव्याने आपल्याला. पण अशा काळाच्या मखमली नेहमी उलगडल्या जायला हव्यात मित्रांनो. एखाद क्षणी ज्या समयी निर्णय घेणे कठीण असते, तेव्हा प्रवेश करून अशीच आत्मफेरी मारावी, ही मुशाफिरी जिथे संपेल, तिथून आपली पायवाट सापडून जाईल. कदाचित मग एक नवीन ध्येय्याची ती सुरुवात असेन.

 परंतु सगळ्या तयारीनिशी, खिलाडूवृत्ती ठेवून पुढे वाटांनी धावायची तयारी ठेवा. घात येतील, अडचणीच्या वळणांचे, पुढ्यात काय येईल ते कळणारे नसेल. चढवे लागतील उंच उंच चढ कारण माथ्यावर असेन विजयी सीमा, पण अडथळे अन मेहनत यांच्या बनवाव्या मोजाव्या लागतील परिसीमा. जिद्दीच्या, निश्चयाच्या, घोर आत्मविश्वासाच्या बाहुबळावर, अन ज्या समस्यांची येण्याला निमीत्त आपणच ठरू त्यांनाही काठीण्य पातळीच्या परीक्षा पार करून दूर करावे लागेन, हे सगळंच जर नको असेल तर डोळे मिटून स्वतःला ढकलून द्या, खोल दरीत खाली पडून जा, पराभावीत होऊन.

जीवन म्हणजे फक्त यश म्ह्टलं गेलं पाहिजे, स्वप्नांत अन डोळ्यांत तेच दिसलं पाहिजे, शुभेच्छा.