मल्टीटास्कींग आणि मोठ्या मेमरीसह हे आह

कधी कधी मला हे वाटे

हातास धरुनी पुढे मी व्हावे

मिटवावी झालर ती कारुण्याची

सृष्टीने मग सजवूनी तुला

बनवूनी माझी गोजिरी राधा

मी तुझा मनोहर व्हावे

त्या विस्कटलेल्या केसांच्या लतांमधुनी

आणि सुरकुतलेल्या चेहर्यावारी ,

का रडे चंद्र आडपडदा ठेवूनी

कागद स्वप्नांचा तू असे

फेकलेला चुरगाळूनी

सौंदर्याशाली  तनुजा तू ,

रम्य किती असव्यात

तुझ्या जीवन लहरी

वाटते मला माळावी

आयुष्यात तुझ्या बाग

सुमनांची गंधाळणारी

कधी कधी मन तेव्हा ,

मग आडवे येते

हातास धरुनी मागे सारते

आवर घालतो , खुपसा स्वतःला

कारण सखे ,

दुनिया नाही माझे ऐकणारी

प्रेमास नाही हि समजणारी

विशू