कविता

गङद सावळ्या कांतीवरी ,उमटवी गुलाबी रेखा . .
तुझा तुलाच झाला
लावण्याचा आभास हा

खोटं ,खोटं नटण्याचा
असा अट्टहास का ?
मला जे आवङे साजिरं रुप
ते न दाखवुन देते त्रास का ?

वेङ्या तुला भूलले मी
अन् भुलवण्याचा प्रयत्न माझा
व्यर्थ ठरले उपाय माझे
तू म्हणतो ,जो भाळला तुला
निमगोरा फुलांचा अदमास हा !

बेधुंद नशा चढते ङोळ्यात ङोळे हे गुंतता . . .
जल्लोष होतो ह्रदयात हात हातात येता . . .
श्वासांची सुरु होते धावपळ
एकमेकांच्या समीप येता

तरी वरलिया रुपाने निखरण्याचा
का स्फुरला तुला सखे उल्हास हा
तुझ्या तुलाच झाला लावण्याचा भास हा . . .

खरा निखार आज लाभला
खरे रुप आज उजळले माझे
श्वासांनी चुंबुन घे तू माझा श्वास हा

विशू